داریوش سالاری
داریوش سالاری متولد ۱۳۲۹ در آبادان، پس از اتمام تحصیلات دبیرستان، در سال ۱۳۵۲ برای ادامه تحصیل به هندوستان عزیمت کرد و به تحصیل رشته علوم سیاسی در دانشگاه A.M.U پرداخت و به دلیل علاقه به موسیقی، نواختن سیتار را طی شش سال، به روش سینه به سینه، نزد استاد آناندا شارما به سبک راوی شانکار فرا گرفت. در سال ۱۳۵۹ به ایران بازگشت و از سال ۱۳۶۵ به دلیل علاقه به ساخت سازهای سنتی، به کسب تجربه در ساخت سنتور روی آورد و با بهره‌مندی از راهنمایی استادان نوازنده جهت بهبود صدادهی سنتورهایش توانست از سال ۱۳۶۷، به صورت حرفه‌ای، سنتورهای ساخت خود را به بازار هنر عرضه کند.
استادانی که او از راهنمایی ایشان بهره گرفت در آغاز عبدالله معارفی، و سپس پشنگ کامکار و اردوان کامکار بوده‌اند. او تنها به دنباله روی صرف از روش سنتورسازان پیشین نپرداخته و به کسب تجربیاتی در زمینه ساخت سنتور دست زده که منجر به تغییراتی در ساختار و روش ساخت آن شده است. تغییر ابعاد سنتور و ضخامت صفحات جهت بهبود در کوک سنتور، استفاده از چسب گرم جهت اتصال بهتر اجزای سنتور، تغییر روش پل‌گذاری و سعی در ایجاد وضوح بیشتر در صدا و کاستن از حجم زیاد صدای سنتور، به کارگیری سیم فولادی به جای سیم برنجی، ساخت سنتور سل کوک با سیم‌های تماما فولادی و ساخت جعبه‌های سبک برای سنتور از تجربیات او در روش ساخت سنتور است. افزون بر این، ساخت اقسام سنتور، از جمله سنتور کروماتیک نه، یازده و پانزده خرک و طرح‌های دیگر برای تغییر کوک سنتور، ساخت سنتور دوطرفه، بازسازی سنتور رضا ورزنده، ساخت اقسام سنتور نه خرک (فا کوک، سل کوک، لا کوک، سی کوک و دو کوک)، سنتور ده، یازده، دوازده و هجده خرک و سنتور باس، از جمله تجربیات او در زمینه سنتورسازی است.
از آثار تالیفی سالاری می‌توان به کتاب هزار و یک پرسش درباره سنتور که به بررسی تاریخچه، ساختار و نحوه ساختن سنتور می‌پردازد، اشاره کرد.
