ابل کارلوارو

ابل کارلوارو (۱۹۱۶-۲۰۰۱) در مونته ویدئو پایتخت اروگوئه متولد شد. اقدامات موثر او در زمینه‌ی نوازندگی، آهنگسازی و آموزش گیتار کلاسیک باعث شد تا نام‌اش در زمره‌ی بزرگ‌ترین موسیقی‌دانان این ساز و در کنار اسامی مشهوری چون هکتور ویلا لوبوس و آندرس سگوویا قرار بگیرد. در مقام یک آهنگساز، کارلوارو آثار متعددی را برای گیتار کلاسیک تصنیف کرد که از جمله مهم‌ترین‌شان «پرلودوس آمریکانوس»، «فانتزی کنسرتو برای گیتار، سازهای زهی و کوبه‌ای»، «کنسرتو دلپلانا» برای گیتار و ... است. گفتنی است که این آثار بارها توسط نوازندگان بزرگ و آنسامبل‌های معروفی نظیر «نوازندگان معاصر سان فرانسیسکو»، کوارتت «کرونوس» و ارکستر سمفونی‌های مهم اروپایی و آمریکایی روی صحنه رفته‌اند.

کارلوارو که در زمینه‌ی نوازندگی یک ویرتوز بود، کنسرت‌های متعددی را در سراسر دنیا برگزار و چندین آلبوم پرفروش را روانه‌ی بازار کرد. آندرس سگوویا در توصیف موفقیت وی در زمینه‌ی نوازندگی در نامه‌ای به آهنگساز بزرگ ماریو تدسکو می‌نویسد: ... هر سه گیتاریست نخست در مسابقه نوازندگی جنوا شاگردان من هستند؛ تارسیسکو یپز اسپانیایی، آلریو دیاز ونزولایی و ابل کارلوارو اروگوئه‌ای، کارلوارو که در جوانی همواره جزو نفرات برگزیده‌ی مسابقات نوازندگی بود، تا پایان حیات بارها و بارها در نقش داور در مسابقات گوناگون نوازندگی گیتار شرکت کرد. به عنوان یک مدرس، کارلوارو شاگردان متعددی را به دنیای گیتار کلاسیک معرفی کرده است. نوازندگان چیره دست نظیر آلوارو پیری، بالتزار بنیتر ادواردو فرناندز و روبرتو اتوسل از جمله شاگردان او بوده‌اند.
وی که در این امر به معلمی دقیق و موشکاف شهرت داشت، تلاش‌های پرباری صرف تدوین متدی نوین در شیوه‌ی نوازندگی این ساز داشته است. حاصل زحمات وی در این خصوص تاسیس مراکز گوناگون آموزش علمی نوازندگی گیتار کلاسیک و تالیف کتب گوناگون تمرینی است که همگی توسط انتشارات‌های بزرگ و کوچک به چاپ رسیده‌اند.

گفتنی است که تحقیقات و تلاش‌های این محقق خستگی‌ناپذیر صرفا به امر نوازندگی، آهنگسازی و آموزش محدود نبوده و ایشان با طراحی گیتاری متفاوت ، سنت‌های گیتار‌سازان پیشین را به چالش کشیدند. این گیتار که به سفارش او و توسط لوتیئر مانوئل کنترراس ساخته شده، به گیتار کنسرتو مدل «کارلوارو» معروف است. قسمت فوقانی جعبه‌ی صدای این گیتار (جایی که دست نوازنده بروی آن قرار می‌گیرد) صاف و قسمت تحتانی آن (نقطه‌ی تماس گیتار با پای نوازنده) به طور عادی منحنی است و در کل به «گراند پیانو» شباهت دارد. کارلوارو معتقد است که این طراحی باعث بهبود ارتعاش نت‌ها می‌شود. این گیتار عجیب که فاقد سوراخ صدای معمول است. دارای شیاری است که سرتاسر حاشیه‌ی صفحه صدا را دربر می‌گیرد. به عبارت دیگر این قسمت با فاصله‌ای حدودا ۱ سانتی‌متری از سایر قسمت‌های گیتار جدا بوده و توسط پیچ‌های چوبی از بدنه آویزان است. امروزه مدل گیتار کارلوارو توسط ابرهارد کرول ساخته می‌شود.

کارلوارو تا آخرین روزهای حیات به تحقیق، تدریس و نوازندگی گیتار ادامه داد و در حالی که گنجینه‌ی عظیمی را برای دنیای گیتار کلاسیک از خود به یادگار می‌گذاشت در سال ۲۰۰۱ چشم از جهان فروبست. به پاس زحمات عالی او در عرصه‌ی موسیقی، در مارس ۱۹۸۵، سازمان کشورهای آمریکایی در واشنگتن، پرافتخارترین و معتبرترین جایزه‌ی خود، یعنی دیپلم افتخار را به وی اهداء و پس از آن، دولت ونزوئلا نیز در طی یک جشن عمومی در سال ۱۹۸۷ مدال افتخار «آندرس بلو» را تقدیم وی کرد.

آثار تالیفی بسیاری از ابل کارلوارو در زمینه‌ی موسیقی به چاپ رسیده است که از میان آن‌ها کتاب مدرسه گیتار کلاسیک شاخص‌ترین اثر وی به شمار می‌آید.