والتر پیستون
والتر پیستون (۱۹۷۶ - ۱۸۹۴) Walter Piston آهنگساز آمریکایی به خاطر آثار سمفونیک و مجلسی خود و همچنین تاثیرش بر سبک نئوکلاسیزم سده بیستم مشهور است. او در سن یازده سالگی به فراگیری ویلن و پیانو پرداخت و سپس به تحصیل نقاشی و کار در کافه‌ها به عنوان نوازنده ویلن مشغول شد، و در زمان نخستین جنگ جهانی در ارکستر نیروی دریایی ساکسوفون می‌نواخت.
پس از تحصیلات خود در دانشگاه هاروارد با درجه ممتاز، در سال ۱۹۲۴ با استفاده از یک بورس تحصیلی به پاریس رفت، ولی به دلیل سن بالا نتوانست به کنسرواتوار پاریس وارد شود و به طور خصوصی نزد نادیا بولانژه و پال دوکاه به فراگیری آهنگسازی پرداخت. در همین زمان تحت تأثیر موسیقی ایگور استراوینسکی و سبک نئوکلاسیزم قرار گرفت. از سال ۱۹۲۶ در دانشگاه هاروارد به تدریس پرداخت و در سال ۱۹۴۴ در همانجا به جایگاه پروفسوری و ریاست دپارتمان موسیقی رسید. پیستون در سال ۱۹۵۹ پس از بازنشستگی به دریافت دکترای افتخاری از دانشگاه هاروارد نائل شد.
او از طریق شاگردانش که در میان آن‌ها می‌توان به لئونارد برنشتاین و الیوت کارتر اشاره کرد، تاثیر فراوانی بر موسیقی معاصر آمریکا داشته است. سبک والتر پیستون نئوکلاسیزم با گرایش به کاربرد کنترپوان محض است که گاهی با اصوات سخت و دیسونانس‌های ملهم از موسیقی جاز همراه می‌گردد. آثار او معمولا دارای یک مرکز تنال، و ساختاری مشخص و منطقی هستند.
پیستون به دلیل چیرگی بر انواع سبک‌های آهنگسازی همواره مورد تحسین قرار گرفته و جوایز بسیاری را نصیب خود ساخته است. از آثار او می‌توان به بالت فلوتسیت نامرئی (۱۹۳۴)، هشت سمفونی (۱۹۶۵ - ۱۹۳۷)، واریاسیون برای ویلنسل و ارکستر (۱۹۷۰)، چندین کنسرتو و آثار مجلسی اشاره کرد.
نوشته‌های دیگر والتر پیستون که در کنار کتاب «هارمونی» (۱۹۴۱) بسیار مورد استفاده قرار می‌گیرند عبارت‌اند از: «اصول تحليل هارمونیک» (۱۹۳۳)، «کنترپوان» (194۷)، ارکستراسیون» (۱۹۵۵) و «مساله کوک در اجرای موسیقی معاصر» (۱۹۵۹). همچنین پیستون نخستین کسی است که اصطلاح مهم «ریتم هارمونیک » را در تئوری موسیقی وارد نموده است.
