موتسارت

کتاب پنج کنسرتو برای ویولن موتسارت شامل پنج کنسرتوی مهم و مشهور موتسارت نوشته شده برای ویولن می‌باشد. موتسارت اغلب آن دسته از کارهایی را که به سازهای زهی اختصاص دارند، بین سال‌های ۱۷۷۳ تا ۱۷۷۹ نوشته است که متاسفانه زمان خلق و مناسبت آن‌ها و یا اینکه برای چه کسی نوشته شده نامشخص است. البته تحقیقات و بررسی‌های به عمل آمده بر روی دست نوشته‌های اصلی این کنسرتوها نشان می‌دهند که تاریخ گذاری بعضی از آن‌ها بارها و بارها عوض شده‌اند. به طور مثال تاریخ نوشته شدن کنسرتوی شماره ۵ ابتدا ۱۷۷۵ یادداشت شده و سپس خط زده شده و به جای آن ۱۷۸۰ نوشته شده و دوباره به ۱۷۷۵ بازگردانیده شده است. کنسرتوهای گنجانده شده در کتاب پنج کنسرتو برای ویولن موتسارت به ترتیب عبارتند از:

کنسرتو ویولن شماره ۱ (207.K)
کنسرتوی شماره یک در «سی بمل ماژور» (Violin Concerto No1 in B Major) در سال ۱۷۷۳ یا ۱۷۷۵ توسط موتسارت نوشته شد. البته تاریخ خلق این اثر با شک و تردیدهایی روبرو است و به نظر می‌رسد که موتسارت این اثر را مانند چهار کنسرتوی دیگرش در ۱۹ سالگی نوشته باشد هر چند که آنالیز دست نوشته‌های باقی مانده از او نشان می‌دهد که این کنسرتو در سال ۱۷۷۳ به اتمام رسیده است. این کنسرتو ویولن شامل سه موومان آلگرو - مدراتو (Allegro - Moderato)، آداجیو (Adagio) و پرستو (Presto) می‌باشد. ساختار معمولی تند - آهسته - تند که در میان کنسرتوهای دیگر رواج دارد در این کنسرتو نیز دیده می‌شود. این قطعه سرشار از گوشه‌های شادی آور است.

کنسرتو ویولن شماره ۲ (211.K)
این کنسرتو در «ر ماژور » (Violin Concerto No2 in D major) در سال ۱۷۷۵ نوشته شد و مانند کنسرتوی قبل از خود ساختار سه موومانی : آلگرو - مدراتو (Allegro- Moderato) ، آندانته (Andante) و روندو - آلگرو (Rondeau - Allegro) را دارد.

کنسرتو ویولن شماره ۳ (216.K)
موتسارت این کنسرتو را در «سل ماژور» (The Violin Concerto No 3 in G major) نوشته و تاریخ آن به سال ۱۷۷۵ می‌باشد. این قطعه نیز از سه موومان: آلگرو (Moderato)، آداجیو (Adagio) و روندو (Rondeau) تشکیل شده است. موومان سوم این اثر به دلیل گیرایی غافلگیر کننده ارکستر ملقب به «Strassburg» (استرسبورگ) می‌باشد. این کنسرتو به همراه کنسرتوی شماره ۵ از معروف‌ترین کنسرتوهای ویولن موتسارت می‌باشد که دارای تم‌های زیبایی بوده که و تغییر گام در آن نسبتا زیاد دیده می‌شود.

کنسرتو ویولن شماره ۴ (218.K)
کنسرتوی شماره چهار در «ر ماژور» (Violin Concerto No 4 in D major) نیز مانند بقیه کنسرتوها در سال ۱۷۷۵ نوشته شد. نسخه دست‌نویس این اثر در کتابخانه‌ای در شهر کراکوف در لهستان نگهداری می‌شود. این کنسرتو نیز ساختار تند - آهسته و تند را دارد.

کنسرتو ویولن شماره ۵ (219.K)
این کنسرتو را در «لا ماژور» (The Violin Concerto No 5 in A Major) به جرات می‌توان گفت بهترین و همینطور آخرین کنسرتو ویولن موتسارت است که در سال ۱۷۷۵ نوشته شد و در تعطیلات آخر هفته سالزبورگ همان سال به روی صحنه رفت. این کنسرتو ساختار موسیقیایی تند - آهسته - تند دارد.

کتاب پنج کنسرتو برای ویولن موتسارت اثر ولفگانگ آمادئوس موتسارت در ۶۰ صفحه همراه با دانلود فایل صوتی توسط نشر نای و نی منتشر شده است.