پیانیست پارسی

نکاتی درباره‌ی کتاب پیانیست پارسی از زبان جلیل سجاد:
سال ۱۳۷۶ افتخار شاگردی در محضر معلم بزرگ اخلاق و آواز ایران استاد علی اصغر شاهزیدی نصیب من شد. چند سالی بود که دستی بر ساز ارگ داشتم ولی فراگیری ردیف موسیقی ایرانی مرا به آن نمود که پیانو را هم به صورت علمی کار کنم و این تصمیم در سال ۱۳۷۷ در خدمت زنده یاد استاد امیدعلی نحوی، محقق شد. در طی این سال‌ها هرچه که در زمینه‌ی آواز سنتی آموختم روی ساز پیاده نمودم و مجموعه‌ای از اطلاعات در مورد نحوه‌ی تنظیم ساز و اجرای ردیف موسیقی ایرانی روی پیانو و ارگ جمع‌آوری کردم. از مطالعه‌ی کتاب‌های مختلف در مورد ردیف موسیقی ایرانی، تئوری موسیقی و بررسی شیوه‌های علمی آواز‌خوانی بهره‌ی بسیار بردم. اما عدم وجود کتابی که در آن به ظرایف، دقایق و چگونگی اجرای ردیف دستگاهی ایرانی، به وسیله دو ساز پیانو و ارگ پرداخته شده باشد و وجود یک خلا و احساس نیاز به چنین منبعی، من را بر آن نمود که کتاب پیانیست پارسی را تدوین و در اختیار علاقه‌مندان قرار دهم.

در ایران وقتی صحبت از ساز پیانو و ارگ یا کیبورد می‌شود، اظهار نظرهای متفاوت و جالبی پیش می‌آید.گروهی پیانونوازی را فقط به صورت کلاسیک و غربی قبول دارند و گروه دیگری با لطافت‌های نوازندگی پیانو به سبک ایرانی موافق هستند. ساز ارگ هم مورد بی‌ مهری هر دو گروه است چه متعصبین پیانیست و چه موسیقیدان‌های سنتی ایرانی در حالی که این ساز با فناوری و علم امروز ساخته شده و توانایی نوازنده را در زمینه‌های مختلف، تا حد زیادی بالا می‌برد. همچنین این ساز ویژه موسیقی یا کشور خاصی نیست که با تعصب سنتی به آن نگاه کنیم، همان‌طور که رایانه یا اینترنت در هر کشوری به تبادل اطلاعات فرهنگی و ارتقاء هنر آن ملت کمک نموده است.

به کار گرفتن اصولی و صحیح هر نوع ساز خارجی یا الکترونیکی برای گسترش دادن و خدمت به موسیقی اصیل ایرانی، خود نوعی خلاقیت و نوآوری است. چنان‌که در عرصه‌های مختلف، از اصول علمی، تئوریک و هارمونیک موسیقی غربی برای پیشرفت و تکامل موسیقی ایرانی استفاده‌های بسیار شده است. البته در ضمن فراگیری اصول، قواعد و تکنیک‌های موسیقی غربی، مجذوب آن موسیقی شدن تا آنجا که انسان تعهد به فرهنگ بومی خویش را فراموش کند پسندیده نیست.

موسیقی مجموعه‌ی خاطرات یک ملت است. وظیفه‌ی یک موسیقیدان ایرانی آگاه کردن مردم نسبت به عظمت، عمق و گستردگی موسیقی ملی و ارتقاء سطح بینش و شناخت شنونده‌هاست. تا از این کج سلیقگی و سردرگمی در موسیقی‌های نامتعادل و بی‌بنیاد نجات پیدا کرده و هر موسیقی ضعیف و بی‌اساسی به آن‌ها تحمیل نشود و همه این‌ها خود مستلزم آگاهی عمیق و دانش علمی نوازنده به موسیقی سنتی ایرانی است. متاسفانه در مورد اجرای ردیف موسیقی ایرانی با پیانو و ارگ کمتر کار علمی و تحقیقی شده است و فاصله‌ای را بین این گروه نوازندگان با موسیقی سنتی ایجاد نموده است.

کتاب پیانیست پارسی اثر جلیل سجاد در ۱۴۴ صفحه توسط نشر کاوشیار منتشر شده است.