ابراهیم سرخوش
ابراهیم سرخوش نوازنده‌ی تار و آهنگساز در سال ۱۲۹۰ در خانواده‌ای اهل معرفت و ذوق در همدان پا به عرصه‌ی وجود نهاد. پدرش استاد کریم نجار با موسیقی مانوس بود و تار و سنتور و تنبک را به خوبی می‌نواخت. ابراهیم سرخوش موسیقی را در سنین کودکی نزد پدر شروع کرده و همزمان به فراگیری تار و تنبک پرداخت و بعدها نزد خود آن‌ها را تکمیل کرد. در سن ۱۸ سالگی از همدان به قزوین رفته و کلاس موسیقی دایر کرد. چند سال بعد به رشت رفت و در آن‌جا تحت تعلیم یک استاد روسی به فراگیری پیانو و ویولن پرداخت به طوری که پس از چند سال این سازها را در حد ساز تخصصی می‌نواخت. سرخوش همزمان با فراگیری موسیقی تحصیلات خود را نیز ادامه داد و پس از اتمام دبیرستان به استخدام اداره جنگلبانی در آمد.
فعالیت حرفه‌ای هنری خود را همزمان با تاسیس رادیو با آن موسسه آغاز نمود و بعدها همراه شادروان روح ا... خالقی به هنرستان رفت و به تشویق ایشان کار با ارکستر را آغاز نمود. از آن‌جا که سرخوش موسیقی کلاسیک را نیز به خوبی کار کرده بود اطلاعات تئوریک و نت‌خوانی قوی داشت و همین امر او را در کار ارکستر ممتاز ساخته بود. ابراهیم سرخوش علاوه بر ارکستر از تک‌نوازان خوب رادیو هم بود و علاوه بر شادروان ادیب خوانساری همراه خوانندگان پرآوازه دیگری مانند روانشاد غلامحسین بنان، ایرج و دیگران هم تک‌نوازی می‌کرد.
سرخوش در کار آهنگسازی نیز بسیار باذوق بود و علاوه بر تعدادی آثار قدما که وی آن‌ها را گردآوری و تنظیم و اجرا نمود خود نیز آهنگ‌های زیادی ساخت و خوانندگانی را نیز همچون خانم غزال و خانم الهه و دیگران تربیت کرد و به جامعه موسیقی معرفی نمود. تعدادی از آهنگ‌های او چون یک حمومی و شب‌های میگون خاطره انگیز و فراموش نشدنی هستند. این هنرمند گرانمایه مدتی نیز با تلویزیون در برنامه‌های هفت شهر عشق و بشنو از نی به عنوان تک‌نواز همکاری داشته است که نوارهای آن‌ها موجود می‌باشد و نیز تک‌نوازی درخشان او در موسیقی فیلم غلام ژاندارم که بعدها به صورت آرم بعضی برنامه‌های رادیو و تلویزیون قرار گرفته است مثال زدنی است. آخرین اثر ماندگار او اجرای ردیف هفت دستگاه موسیقی ایران همراه آواز روانشاد ادیب خوانساری است. سرانجام پس از عمری زندگی پرمایه و سرافرازانه در سال ۱۳۶۰ چراغ عمر او خاموش گشت.
