اتوره پوتسولی جلد یکم ۱۱۵۱

مجموعه کتاب‌های اتوره پوتسولی،‌ آموزش سلفژ می‌باشد. اتوره پوتسولی‌ ‌معلم موسیقی، پیانیست و آهنگساز ایتالیایی، آثار بسیاری، از قبیل آثار آوازی، سمفونی،‌ موسیقی مجلسی و قطعات پیانویی، از خود به جای گذاشته است. همچنین وی، کتاب‌های گوناگونی در زمینه‌ی تئوری موسیقی و سلفژ نگاشته که در آن‌ها، آثار زیادی از استادان بزرگ را به فراوانی آورده است. این کتاب‌های اولین بار توسط انتشارات ریکردی(Ricord) در شهر میلان ایتالیا ویرایش و منتشر شدند و به همین خاطر، اعداد ۱۱۵۲،۱۱۵۱، ۱۱۵۳ و ۱۱۵۴ که در واقع، شماره مسلسل‌های ویرای (.E.R) انتشارات مذکور است،‌ بر نام این کتاب‌ها نقش بست که هنوز در ایران، ‌مصطلح و رایج‌اند و به غلط، مفهومی مانند اپوس یافته. کتاب پوتسولی جلد یکم ۱۱۵۱ که اولین شماره از این مجموعه می‌باشد در برگیرنده آموزش سلفژ گفتاری و آوازی است.

اصطلاح سلفژ یا سرایش، با تلفظ (Sol-fa) در زبان انگلیسی و (Solfeggio) در زبان ایتالیایی، در حالت کلی، دستور زبان موسیقیست و تمام آموزش‌های اولیه‌ی لازم برای فراگیری موسیقی را در بر می‌گیرد؛ اما به طور اخص می‌توان گفت سلفژ متدیست برای شناسایی و معرفی نت‌ها، اجرای دقیق ریتم، تربیت گوش موسیقایی و وزن‌خوانی که به وسیله‌ی آن می‌توان درجات گام را به کمک هجاها و نه حروف، بازشناخت. به زبان دیگر، اجرای شفاهی نت‌های موسیقی را سرایش یا سلفژ می‌نامند. تمرینات مداوم، بازدهی سرایش را افزایش می‌دهد. عمل سرایش، شامل دو مرحله‌ی اصلی ست:
مرحله اول: سرایش گفتاری که به شناسایی نت‌‌ها، سکوت‌ها، ریتم‌خوانی ضرب‌زدن و نت‌خوانی محدود می‌شود.
مرحله دوم: سرایش آوازی که علاوه بر حفظ ریتم، شامل بیان، اجرا و سنجش فرکانس نت‌ها نیز می‌باشد. گاهی در سرایش آوازی، به جای خواندن نت‌ها با یک لفظ، نام نت‌ها را بیان می‌کنند که به آن، آوایش یا وکالیز می‌گویند.

اصطلاح سلفژ، عموما به سیستمی اطلاق می‌شود که با آن می‌توان درجات گام را به وسیله‌ی هجاها، نه حروفی چون: C.D.E.F.G.A.B، شناخت. امروزه، هجاهای دو، ر، می، فا، سل، لا، سی، برای این منظور به کار می‌روند. دو متد برای شناساندن درجات گام به کار می‌روند:
۱. سیستم (دو)‌ ی ثابت (Fixed-doh System)
۲. سیستم (دو) ی متحرک (Movable-doh System)
در سیستم (دو) ی ثابت، هجاها برای نت‌های ثابتی به کار می‌رود. مثلا در «گام دو ماژور» این هجاها عبارت اند از: D=re. C=doh و .... در سیستم (دو) ی متحرک، هجاها در هر گام ماژوری می‌توانند قرار گیرند. در این سیستم، هجاهای mi . re . doh و ...، مشخص کننده‌ی تنیک، روتنیک، میانی و ... هستند؛ مثلا در گام «ر ماژور» mi . re و fa و.... البته سیستم (دو) ی ثابت، به طور اساسی با سیستم امروزی حروف موسیقی، یکسان و برابر است؛ به طوری که یک تطابق و تناظر دقیق و غیرقابل تغییری بین حروف و هجاها وجود دارد؛ با این وجود، هجاها مزیت‌های معینی دارند؛ به گونه‌ای که به منظور خواندن به کار می‌روند و دارای فردیت بیش‌تری هستند و در فرانسه و ایتالیا، کاربرد فراوانی دارند. هجاهای سیستم (دو) ی متحرک،‌ کاربرد بسیار گسترده‌ای دارند و در آموزش مقدماتی،‌ مانند گام‌ها، کلیدهای مختلف، فواصل، مدولاسیون‌های ساده و ...،‌ به کار می‌روند.

سل‍فژ، در قرن ۱۷م. و ۱۸م.، در مدارس موسیقی ایتالیا، بسیار رواج یافت و سپس، به تمام اروپا و تمام جهان، راه پیدا کرد. متدهای گوناگونی در طی قرون، از هگزاکرد (Hexachord) گوییدو دآرتسو (Guido dArezoo) در قرن ۱۱م. تا سلفژ جاذبه‌ی تونیک (Tonic Sol-fa)، به وجود آمده‌اند که بعضی از آن‌ها تکامل یافته و بعضی دیگر از بین رفته‌اند. یکی از سیستم‌های نوین (دو) ی متحرک،‌ سلفژ جاذبه‌ی تونیک است که در انگلستان کاربرد فراوانی دارد. این متد، ابتدا به وسیله‌ی د. سوور (D Sower) در سال ۱۸۳۲م.، مطرح گشت؛ و توسط سارا آن گلاور (Sarah Ann Glover)، گسترش یافت؛ و به وسیله‌ی جان کورون (John Curwen)،‌در سال ۱۸۴۰م.، کامل‌تر شد. امروزه اغلب کشورهای انگلیسی زبان،‌ سیستم‌های آموزش سلفژ خود را بر اساس (دو) ی متحرک و یا (دو) ی ثابت پی‌ریزی کرده‌اند.

کتاب پوتسولی جلد یکم ۱۱۵۱ اثر اتوره پوتسولی به همت علی برلیانی در ۹۸ صفحه توسط نشر چنگ منتشر شده است.