موسیقی پس از قرن بیستم

از ۱۹۰۰ میلادی موسیقی در جهت‌های گوناگونی رشد کرده و گسترش یافته است. در حالی که آهنگسازان بزرگ تا قبل از قرن بیستم سعی در گسترش سیستم تنال داشتند، آهنگسازان پیشرو قرن بیستم به شیوه‌های مختلف سعی بر گسست و فاصله گرفتن از سیستم تنال گسترش یافته قرن نوزدهم داشتند. برای این فاصله‌ گذاری اولین سنگ بنا انتخاب و طراحی مواد و مصالح متفاوت با سنت تنال بود. از این رو مواد و مصالح آثار آهنگسازان پیشرو نیمه اول قرن بیستم و تکنیک‌های به کار گرفته شده از سوی آن‌ها، تفاوت چشمگیری با آهنگسازان نسل‌های قبل از خود دارد و متنوع‌تر‌ است.

کتاب موسیقی پس از قرن بیستم به بررسی مواد و مصالح آثار آن دسته از آهنگسازان نیمه اول قرن بیستم می‌پردازد که مفهوم نت مرکزی و مجموعه‌های دیاتونیک را رها نکردند اما آگاهانه و روشمند از تنالیته فانکشنال اجتناب کردند.

کتاب موسیقی پس از قرن بیستم اثر نیما خواجه‌نصیر طوسی در ۱۴۲ صفحه توسط نشر هم‌آواز منتشر شده است.