مهدی خالدی

مهدی خالدی به سال ۱۲۹۹ در محله‌ی سنگلج تهران به دنیا آمد. پدرش حسین خان، از اهالی خالد آباد کاشان، سه تار می‌نواخته و با استاد صبا نیز دوستی داشته است. فراگیری موسیقی را به طور جدی در سال ۱۳۱۴ نزد استاد صبا شروع می‌نماید. پیشرفت سریعی داشته، به طوری که پس از سه سال به خلیفه‌گری کلاس منصوب می‌شود. کار حرفه‌ای را از سال ۱۳۱۹ با همکاری با رادیو ایران شروع می‌نماید و پس از چندی در آزمایشی که از او به عمل می‌آید علاوه بر کار در ارکستر، اجازه‌ی تک‌نوازی نیز به او داده می‌شود. خالدی علاوه بر استادش صبا، که اساس موسیقی را مدیون او و متاثر از سبک اوست، بعدها تحت تاثیر شیوه‌ی نوازندگی هایک، نوازنده‌ی کمانچه، و دیگران شیوه‌ی جدیدی را در نوازندگی ویولن به نمایش می‌گذارد که بسیار تاثیرگذار بوده و الهام بخش بسیاری از نوازندگان پس از خود می‌گردد.

از مهدی خالدی نوارهای متعددی به صورت تک‌نوازی و یا هم‌نوازی با دیگر اساتید در آرشیو رادیو ایران و یا آرشیوهای خصوصی موجود است. که از میان آن‌ها قطعات شور و سه‌گاه همراه سه‌تار استاد عبادی از اجراهای مثال زدنی او می‌باشند. در تصنیف‌سازی نیز همچون نوازندگی، پایه‌گذار سبکی جدید بود که بعدها توسط دیگران ادامه پیدا کرده و گسترش یافت. تصنیف‌های آمد نوبهار، بکنارم بنشین، رعنا جان و... نمونه‌های درخشانی از کارهای وی می‌باشند.

بهترین زمان کاری او از ۱۳۲۳ تا ۱۳۳۱ می‌باشد که همراه با صدای خانم دلکش و اشعار نواب صفا مثلثی به یاد ماندنی در موسیقی به وجود آوردند. از سال ۱۳۳۵ به بعد به عللی ناشناخته خالدی تقریبا از صحنه‌ی حرفه‌ای کنار کشید و جز گهگاه کاری ارائه نکرد. و سرانجام این هنرمند گران‌قدر پس از سال‌ها تلاش برای ارتقای موسیقی ایران در نهم آذرماه سال ۱۳۶۹ دیده از جهان فروبست.

از آثار مهم که در وصف فعالیت‌های خالدی تالیف شده است می‌توان به کتاب مهدی خالدی ده آهنگ برای تار و سه‌تار و بداهه نوازی های مهدی خالدی اشاره کرد.